Polegało to na nawiązywaniu z partyzantami kontaktów przy pomocy tajnych współpracowników. W zamian za zaprzestanie działalności zbrojnej oferowano im środki finansowe na utrzymanie oddziału. Kolejnym etapem było podporządkowanie ich rzekomej, niepodległościowej organizacji konspiracyjnej, która miała kierować walką na poziomie centralnym. Kolejnym etapem było proponowanie partyzantom przerzutu na bardziej bezpieczny teren lub zagranicę. Nasuwa się pytanie o to, dlaczego w wielu wypadkach wieloletni i doświadczeni konspiratorzy podejmowali tego typu kontakty. Wydaje się, że decydująca była tutaj potrzeba kontynuowania walki w oparciu o zorganizowaną strukturę, która nadawałaby jej głębszy sens. Zapewne istotna była również wizja zapewnienia środków materialnych potrzebnych do prowadzenia działalności oraz utrzymania oddziału.

---

Oddział chor. Adama Kusza „Adama”: w górnym rzędzie od lewej: Adama Kusz, Kazimierz Zabiegliński „Kuna”, Tadeusz Haliniak „Opium” (z tyłu), Józef Kłyś „Rejonowy” (z tyłu), Władysław Ożga „Bór”, Stanisław Bielecki. W środkowym rzędzie: Stanisław Marciniak „Łukasz”, Tadeusz Parylak, Michał Krupa „Wierzba”. Leżą: Andrzej Dziura „Stryj” i Andrzej Kiszka „Bogucki”. Lasy Janowskie, sierpień 1950 r. (fot. Archiwum IPN)

Przeciw „Adamowi”

Prawdopodobnie pierwszą udokumentowaną próbą tego typu na Lubelszczyźnie były działania podjęte wobec oddziału chor. Adama Kusza „Adama”, „Garbatego”, operującego na pograniczu lubelsko-rzeszowskim w latach 1947–1950 (wcześniej, w latach 1943–1946 dowodził nim ppor. Józef Zadzierski „Wołyniak”). Operację prowadzili oficerowie operacyjni WUBP w Lublinie we współdziałaniu z MBP. Jako pierwszy łączność z oddziałem nawiązał informator UB o krypt. „Jeleń” (Tadeusz Miksza „Wampir”, były partyzant jednego z pododdziałów mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”), który w następnym etapie operacji wprowadził do gry innego agenta o krypt. „Jabłoński” (Wacław Topolski, w czasie okupacji był zastępcą szefa organizacyjnego Okręgu Lubelskiego SN. Po akcji scaleniowej NOW z AK dodatkowo objął funkcję kierownika „małego sabotażu” w ramach Kierownictwa Oporu Społecznego w Delegaturze Rządu na województwo lubelskie), który odgrywał rolę rzekomego przedstawiciela organizacji centralnej WiN w stopniu kapitana.

Jako pierwszy łączność z oddziałem „Garbatego” nawiązał informator UB o krypt. „Jeleń” (Tadeusz Miksza „Wampir”, były partyzant jednego z pododdziałów mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”), który w następnym etapie operacji wprowadził do gry innego agenta o krypt. „Jabłoński”.

Oddział skłoniono do zaprzestania aktywności zbrojnej w zamian za przekazywane środki finansowe pozwalające na jego przetrwanie. Operacja utknęła w martwym punkcie, gdyż dowódca nie chciał opuścić terenu, który doskonale znał i na którym czuł się – o ile to możliwe w ówczesnej sytuacji – bezpiecznie. Oficerowie UB wybrnęli z impasu w ten sposób, że dowódcy zlecono ochronę radiostacji, której operatorzy mieli rzekomo przekazywać raporty w języku francuskim. Radziści obsługujący radiostację przekazali koordynaty miejsca postoju oddziału, w konsekwencji czego w ciągu obławy w Lasach Janowskich, do której użyto ponad 1800 żołnierzy KBW (19–22 sierpnia 1950 r.) oddział został rozbity w okolicach Tułowych Gór (zginęło pięciu partyzantów, w tym dowódca). W tym samym czasie w zasadzce zabito zastępcę dowódcy Tadeusza Haliniaka „Opium”. Został on ciężko ranny 20 sierpnia 1950 r. w obejściu w Zarzeczu, w pow. niżańskim, gdzie miał się spotkać z agentem „Jabłońskim”, któremu miał przekazać kontakty oddziału na terenie województwa rzeszowskiego oraz bydgoskiego, które miały służyć rzekomej organizacji konspiracyjnej. „Opium” natknął się na grupę funkcjonariuszy UB, którzy znając hasło i odzew pozyskane przez „Jabłońskiego”, sterroryzowali mieszkańców i przygotowali zasadzkę. Śmierć „Opium” uniemożliwiła przejęcie kontaktów.

---

Od lewej: Adam Kusz "Adam", Józef Krzysztanowicz "Hanys", Mikołaj Paśnik "Jastrząb" (fot. Archiwum IPN)

Przeciw „Żelaznemu”

Na pewnym etapie rozpracowania oddziału ppor. Edwarda Taraszkiewicza „Żelaznego” UB podjął działania, które miały doprowadzić do jego podporządkowania rzekomej organizacji podziemnej, a następnie skłonić partyzantów do wyjazdu z terenu, na którym operowali. Co ciekawe, od lutego 1951 r. w operacji uczestniczył Tadeusz Topolski krypt. „Werba”, brat Wacława krypt. „Jabłoński”. Z kolei w lipcu 1951 r. do gry wprowadzono samego „Jabłońskiego”. Jeden z wątków operacji szedł w stronę przygotowania członkom grupy „Żelaznego” fałszywych dowodów tożsamości, a następnie „przerzut” na inny teren. Poważny wkład w rozszyfrowanie kanału łączności grupy miał W. Topolski „Jabłoński”, który znał Marię Wagner z Lublina, która z kolei posiadała kontakt z Reginą Ozgą, bezpośrednią łączniczką grupy „Żelaznego”. Ostatecznie funkcjonariusze UB ustalili miejsce ukrywania się grupy, którą rozbito 6 października 1951 r. we wsi Zbereże nad Bugiem, w pow. włodawskim. 

Przeciw „Borysowi”

W tym samym czasie trwała jeszcze jedna podobna operacja prowadzona przez oficerów WUBP w Lublinie. Była ona wymierzona przeciwko kilkuosobowej grupie przetrwania dowodzonej przez Mariana Strzeleckiego „Borysa” (ur. 1924 r., Ostrówek, gm. Firlej). W czasie okupacji był członkiem BCh. Po wkroczeniu na Lubelszczyznę Armii Czerwonej Strzelecki znalazł się w Oficerskiej Szkole Intendentury ludowego WP w Lublinie.

Jeden z wątków operacji szedł w stronę przygotowania członkom grupy „Żelaznego” fałszywych dowodów tożsamości, a następnie „przerzut” na inny teren. Ostatecznie funkcjonariusze UB ustalili miejsce ukrywania się grupy, którą rozbito 6 października 1951 r. we wsi Zbereże nad Bugiem, w pow. włodawskim.

Jednak zdezerterował z niej 25 maja 1945 r. Wrócił w Lubartowskie i zaraz potem nawiązał kontakt z działającym w jego rodzinnych stronach oddziałem BCh mjr. Józefa Szymuli „Jordana”. W jego szeregach służył przez kilka następnych miesięcy. Po ujawnieniu się w październiku 1945 r. podjął pracę w Powiatowym Zarządzie PSL w Lubartowie. Po przegranych wyborach w styczniu 1947 r. i zapewne zagrożony w związku prześladowaniami członków PSL, jesienią 1947 r. wyjechał na Mazury. Następnie przebywał w Gdańsku i Szczecinie. 27 października 1949 r. został zatrzymany przez patrol Wojsk Ochrony Pogranicza pod zarzutem próby nielegalnego przekroczenia granicy. 13 marca 1950 r. zbiegł w trakcie konwojowania go z aresztu w Stargardzie do aresztu w Warszawie. Wrócił w Lubartowskie, dotarł do wsi Kolonia Antoniówka, gm. Luszawa. Mieszkał tam Jan Sikora „Lotny”, który w czasie wojny był komendantem rejonowym BCh, po wojnie tak jak „Borys” partyzantem oddziału „Jordana”, a po ujawnieniu w październiku 1945 r., został prezesem Powiatowego Zarządu PSL w Lubartowie. Jesienią 1950 r. „Borys” utworzył kilkuosobową grupę przetrwania. Jej aktywność spowodowała, że znalazła ona się w zainteresowaniu miejscowego PUBP w Lubartowie. Grupę rozpracowywano w ramach kombinacji operacyjnej o krypt. „Artyści”. W trakcie jej trwania do działań włączyli się funkcjonariusze WUBP w Lublinie i MBP. Podobnie jak w poprzednich przypadkach do akcji włączono tajnych współpracowników. Za pośrednictwem informatorów UB: „Jelenia” i „Orła” nawiązano kontakt z grupą „Borysa”.

W wyniku działań agentów kierowanych przez oficerów operacyjnych, w lipcu 1951 r. grupę podporządkowano rzekomej organizacji będącej kontynuacją AK i WiN. Reprezentował ją kolejny agent – w tym wypadku Wydziału I Departamentu III MBP – o krypt. „333” (Marian Obiński, były działacz SN, żołnierz AK Okręgu Lublin, działacz WiN na Pomorzu), który wobec grupy występował jako mjr „Karol”. We wrześniu 1951 r. realizując kolejny etap operacji, Strzeleckiego wezwano do Warszawy. Został zaprzysiężony pod ps. „L-13”. Otrzymał też dokumenty na fałszywe nazwisko Marian Bielecki. To zapewne miało go przekonać, że wszystko idzie zgodnie z planem. Zakwaterowano go w mieszkaniu konspiracyjnym kontrolowanym przez UB. Powierzono mu zadanie sporządzenia charakterystyk osób z którymi współpracował w terenie. Po wykonaniu tego polecenia funkcjonariusze UB przekonani o tym, że w niczym więcej nie będzie im pomocny aresztowali go. Doszło do tego 23 (lub 27) września 1951 r. Pozostałych członków grupy (Jan Sikora „Lotny”, Bolesław Kępa „Czajka”, Józef Kozieł „Kruk”) ujęto 26 września. Wszystkich postawiono przez Wojskowym Sądem Rejonowym w Lublinie. Wyrok zapadł 20 listopada 1954 r., Strzeleckiego skazano na trzynaście lat więzienia, a Sikorę na pięć.

---

ppor. cz.w. Stanisław Kuchciewicz „Wiktor” (fot. Archiwum IPN)

---

ppor. Edward Taraszkiewicz „Żelazny” (fot. Archiwum IPN)

Przeciw „Gabrysiowi”, „Lotowi” i „Huzarowi”

W tym miejscu warto wspomnieć o podobnych operacjach, które przeprowadzono w innych rejonach kraju. W czerwcu 1952 r. w wyniku kombinacji operacyjnej, w którą zaangażowana była grupa agenturalna kierowana przez Ryszarda Reiffa „Jacka”, „Bliźniego”, do wyjazdu z Suwalszczyzny nakłoniono dowódców grupy „przetrwaniowej” Eugeniusza Gołębiowskiego „Gabrysia” oraz Edmunda Krysiuka „Lota”. Przez kilka miesięcy przebywali oni w Warszawie, poddani ścisłej kontroli funkcjonariuszy MBP. Przy wykorzystaniu agentów utrzymywano łączność między „Gabrysiem” i „Lotem”, a resztą grupy na Suwalszczyźnie. W październiku 1952 r. łączność zerwano, a w grudniu obaj zostali aresztowani i przekazani pionowi śledczemu MBP. W październiku 1952 r. taki sam finał miała prowokacja, w wyniku której do wyjazdu z terenu powiatu wysokomazowieckiego skłoniono legendarnego dowódcę miejscowego podziemia kpt. Kazimierza Kamieńskiego „Huzara” i jego kilku ludzi. Pobyt w Warszawie miał być etapem przejściowym przed przerzutem na zachód. Wszystkich aresztowano w trakcie pobytu w stolicy i postawiono przed sądem. Zakończenie obu operacji zbiegło się to z zakończeniem prowokacji tzw. V Komendy WiN. 

Przeciw „Wiktorowi” – szczegóły operacji 

Wydaje się, że ostatnia tego typu akcja na Lubelszczyźnie była wymierzona przeciwko partyzantom grupy ppor. Stanisława Kuchciewicza „Wiktora”. Warto przybliżyć jej szczegóły, aby poznać mechanizmy osaczania ludzi znajdujących się w niezmiernie trudnej sytuacji. Jej zalążki sięgają początków 1953 r. W tym czasie na Lubelszczyźnie działy jedynie pojedyncze grupy zbrojne (m.in. Jana Turzynieckiego „Mogiłki”, Leona Majchrzaka „Dzięcioła”, Tadeusza Szycha „Białego”, Antoniego Dołęgi „Znicza”). Do nawiązania kontaktu z osobami pomagającymi partyzantom grupy „Wiktora” postanowiono skierować wspomnianego wcześniej Tadeusza Topolskiego (agent „Werba”). Początek gry zbiegł się ze śmiercią dowódcy, który zginął 10 lutego 1953 r., w Piaskach. Tego dnia „Wiktor”, Zbigniew Pielach „Felek” i Józef Franczak „Laluś” zaatakowała Gminną Kasę Spółdzielczą w Piaskach. W czasie akcji śmiertelnie ranny został dowódca. Pozostałej dwójce udało się wycofać.

---

ppor. Edward Taraszkiewicz „Żelazny” (fot. Archiwum IPN)

---

Jan Łuć „Zenek” (fot. Archiwum IPN)

Dowództwo na resztkami grupy objął Zbigniew Pielach „Felek” (ur. 1927 r., w Wytycznie, pow. Włodawa (wcześniej w dokumentacji i literaturze przedmiotu funkcjonowała zniekształcona forma jego nazwiska – Pielak). Pod koniec okupacji niemieckiej był partyzantem oddziału AL dowodzonym przez Roberta Satanowskiego „Jeszcze Polska nie zginęła”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej zmobilizowano go do ludowego WP. Służył jako kierowca w I Korpusie Pancernym, z którym przeszedł szlak bojowy zakończony pod Budziszynem. Po demobilizacji w 1946 r. powrócił do rodzinnej wioski. Od lutego 1947 r. służył w oddziałach partyzanckich (WiN, powinowskie) ppor. Józefa Struga „Ordona”, ppor. Edwarda Taraszkiewicza „Żelaznego” oraz ppor. „Wiktora”. 

Punkt zaczepienia

Punktem zaczepienia dla operacji miało być otoczenie Jana Łucia „Zenka” (ur. 1926 r. we wsi Bednarzówka, gm. Dębowa Kłoda, pow. Włodawa). W 1943 r. jako siedemnastolatek wstąpił on do AK, a po wojnie był członkiem WiN. W 1947 r. został powołany do odbycia służby w ludowym WP. Służył w 13 PP w Poznaniu, z którego zdezerterował 1 kwietnia 1948 r. Następnie ukrywał się na własną rękę, a od maja 1951 r. zasilił grupę „Wiktora”. Zakładano, że dzięki nawiązaniu kontaktu z bliskimi „Zenka” w dalszej kolejności uda się rozszyfrowanie i ujęcie pozostałych partyzantów tej grupy. Wcześniej, wszelkie informacje były zbierane przez UB w ramach rozpracowywania agencyjnego o krypt. „Korsarze”. UB otrzymał doniesienia informatorów „Sprytnego” i „Orzecha”, dzięki którym dowiedział się, kto był żoną „Zenka” oraz jego teściem. Ponadto informatorzy twierdzili, że oboje utrzymywali z nim kontakt oraz udzielali mu pomocy w ukrywaniu się. Aby do gry wprowadzić agenta „Werbę”, opracowano szczegółowy scenariusz. 21 stycznia 1953 r. Antoni Szagała i jego córka Stefania (teść i żona Jana Łucia „Zenka”) mieli zostać zatrzymani na 48 godzin. Po przesłuchaniach w PUBP we Włodawie, mężczyznę przewieziono do siedziby WUBP w Lublinie. W celu uniemożliwienia mu późniejszego powrotu do domu, jego depozyt (w tym pieniądze) pozostawiono we Włodawie. Po zwolnieniu go z WUBP przy ul. Narutowicza w Lublinie, Szagała udał się na dworzec kolejowy, a jego tropem podążał agent „Werba”. Po dojściu do dworca doprowadził do „przypadkowego” spotkania. Nie chcąc, aby Szagała odjechał, agent zaprosił go do restauracji. W trakcie spożywania posiłku zakrapianego alkoholem Szagała dość szybko wysypał się przed agentem UB, któremu powiedział, że jego zięć wraz z jeszcze jednym „leśnym” należą do grupy „Wiktora” (w rozmowie nazywał go Kuchcikiem). Co więcej, poinformował, że w tym czasie przebywali w wiosce, w której mieszkał Szagała, czyli Orzechowie Nowym. Cały przebieg rozmowy „Werba” zrelacjonował w swoim doniesieniu z 26 stycznia 1953 r.

---

Jan Łuć „Zenek” i Zbigniew Pielach „Felek”. Zdjęcia sygnalityczne UB z 1954 r. (fot. Archiwum IPN)

Do kolejnego spotkania miało dojść 7 lutego 1953 r. w Lublinie. Kapitan Zdzisław Zabawa naczelnik Wydziału III WUBP w Lublinie przygotował agenta, aby je odpowiednio przeprowadził. Jednak Szagała się nie zjawił w wyznaczonym terminie. Dlatego też kpt. Zabawa polecił „Werbie”, aby ten pojechał do Orzechowa Nowego, co też ten uczynił 15 lutego. Nie udało mu się spotkać z Szagałą, ale rozmawiał z jego żoną i córką Stefanią. Wywnioskował, że obie kobiety były doskonale zorientowanie w sytuacji „podziemnych”. Szagała zjawił się w Lublinie po kilkunastu dniach – 27 lutego i spotkał się z agentem UB.

W październiku 1952 r. do wyjazdu z terenu powiatu wysokomazowieckiego skłoniono legendarnego kpt. Kazimierza Kamieńskiego „Huzara” i jego kilku ludzi. Pobyt w Warszawie miał być etapem przejściowym przed przerzutem na zachód. Wszystkich aresztowano w trakcie pobytu w stolicy i postawiono przed sądem.  

Ten poinstruowany przez swojego oficera prowadzącego, zaproponował mu wstąpienie do organizacji konspiracyjnej. Przekonywał, że jeśli będą konspirować tak jak dotychczas, to wszyscy zostaną zabici lub schwytani. Zapewniał go, że organizacja, do której on należy, nie miała dotychczas żadnej wpadki. Szagała zaakceptował propozycję. Został poinstruowany, że do jego zadań będzie należało zbieranie informacji o Państwowych Gospodarstwach Rolnych i spółdzielniach produkcyjnych. Z kolei „chłopakom” miał przekazać, aby nie dokonywali żadnych akcji zbrojnych.

Po kilku kolejnych tygodniach zastoju w operacji, „Werba” ponownie udał się z dwiema wizytami do Orzechowa Nowego. W trakcie drugiego pobytu (połowa kwietnia 1953 r.) przebywał u Szagałów cztery dni. Przeprowadził długie rozmowy z żoną „Zenka”, Stefanią, umiejętnie wyciągając z niej różne wiadomości dotyczące jej męża. Jako doświadczony agent wyczuwał rosnące do niego zaufanie. Dlatego kierując się wytycznymi UB zaproponował Stefanii Łuć, aby zaczęła przewozić paczki do Gdańska, na co ta chętnie wyraziła zgodę. Łuciowa przekazała „Werbie” tysiąc złotych prosząc go o zakup zegarka i strzykawek dla „chłopców”. Co niezmiernie istotne, podczas rozmowy agent napomknął kobiecie, że istnieje możliwość, aby przerzucić „chłopaków” na zachód. Przekonywał, że organizacja podziemna, do której należał, ma za sobą szereg tego typu operacji. Odpowiedziała, że „chłopcy” podejmowali taką próbę w Gdańsku, jednak ze względu na trudności musieli zrezygnować i wrócili na Lubelszczyznę. Agent podkreślał, że bez pomocy organizacji powodzenie takiej akcji jest niemożliwe.

---

Hieronim Dekutowski "Zapora"

„Przerzut za granicę”

Informacje dostarczone przez agenta pozwoliły oficerom operacyjnym UB przygotować dalsze szczegóły kombinacji operacyjnej. W Gdańsku przygotowano rzekomy punkt kontaktowo-przerzutowy. Obsługiwał go sprawdzony agent Departamentu III MBP. Po przyjeździe Stefanii Łuć spotykał się z nią, odbierał rzekome materiały wywiadowcze od agenta „Werby” oraz przekazywał za jej pośrednictwem kolejne wytyczne. W trakcie jej podróży nad morze dyskretnie „towarzyszył” jej funkcjonariusz UB, aby chronić ją przed zatrzymaniem przez organa bezpieczeństwa oraz mieć baczenie na nawiązywane przez nią kontakty. Pod doniesieniem „Werby” pochodzącym z 20 kwietnia 1953 r. naczelnik Wydziału III kpt. Zabawa, będący jednocześnie jego oficerem prowadzącym, napisał:

Podczas kolejnego spotkania na początku maja 1953 r. Szagała przekazał „Werbie”, że „chłopcy” są zainteresowani wyjazdem za granicę. W tym samym czasie (8–10 maja) doszedł do skutku pierwszy wyjazd Stefanii Łuć do Gdańska. W trakcie tej akcji „Werba” występował pod kryptonimem „Jan”, a Łuć – „Zofia”. W trakcie wyjazdu towarzyszyła jej kobieta ukrywająca się pod kryptonimem „Irena” (prawdopodobnie funkcjonariuszka UB lub agentka). W Gdańsku czekał na nią mężczyzna krypt. „Roman”. Celem podróży było przewiezienie meldunku ukrytego w paczce z papierosami, którą przed wyjazdem przekazał jej „Werba”-„Jan”. W drogę powrotną miała zabrać meldunek dla „Werby”, ukryty w ten sam sposób. Po powrocie, 10 maja „Werba” odebrał od niej przesyłkę oraz ustne wytyczne. Cała maskarada miała na celu przekonanie kobiety, że ma do czynienia z poważną organizacją konspiracyjną, a ponadto zwiększyć poziom zaufania do agenta „Werby”.

---

Dowody rzeczowe do sprawy Jana Łucia „Zenka” i Zbigniewa Pielacha „Felka” i innych (fot. Archiwum IPN)

Scenariusz każdej kolejnej podróży nad morze wyglądał podobnie, choć wprowadzano niewielkie innowacje. Podczas jednego z wyjazdów Stefania Łuć przewoziła meldunek zaszyfrowany w książeczce dla dzieci. Jego treść miała być rzekomo zapisana atramentem sympatycznym między wersami książki. W trakcie jazdy musiała wysiąść na stacji w Otwocku. Tam spotkała się z „Ireną”, która przedstawiła jej nieznajomego mężczyznę krypt. „Zbyszek”. W dalszą podróż do Gdańska udała się ze „Zbyszkiem”.

Do pierwszego spotkania „Felka” i „Zenka” z rzekomym przedstawicielem organizacji podziemnej doszło 27 lipca 1953 r. w okolicach Łęcznej. Posługiwał się on krypt. „Adam”. Przekazał im szczegółowe wytyczne dotyczące tego jak miała wyglądać ich praca na rzecz organizacji na terenie, na którym się ukrywali. Do spotkań z „przedstawicielem organizacji” dochodziło jeszcze kilkukrotnie.

Po dotarciu do celu oboje udali się na spotkanie z „Romanem”. Ten ostatni oznajmił, że przerzut „chłopców” zagranicę może dojść do skutku. Jego koordynacją miał się zająć właśnie „Zbyszek”. Podczas spotkania pod koniec maja 1953 r. „Werba” dowiedział się od Antoniego Szagały i jego córki Stefanii, że obaj partyzanci bardzo się ucieszyli na myśl, że wyjazd dojdzie do skutku. Jednak prowadzący operację doprowadzili do jej chwilowego przyhamowania. Nie doszło do zapowiadanego na 17 czerwca 1953 r. w Parczewie spotkania partyzantów ze „Zbyszkiem”. Być może wcześniej zakładano, że w wyniku prowokacji do „wyjazdu” uda się nakłonić liczniejsze grono „leśnych”. Z doniesienia „Werby” pochodzącego z połowy września 1953 r. wynika, że Łuć i Pielach chcieli, aby wyjechał z nimi Józef Franczak „Laluś”. Były dowódca patrolu w oddziale kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka”. Posiadający wcześniej kontakty z „Wiktorem”, a ówcześnie ukrywający się w pojedynkę w okolicach Piask. W trakcie jednego z kolejnych spotkań z „przedstawicielem organizacji” Łuć i Pielach otrzymali zgodę na nawiązanie łączności z „Lalusiem”, ale ten nie dołączył do wspomnianej dwójki.

Odwlekanie decyzji o wyjeździe wywołało duże rozczarowanie obu ukrywających się. Postanowili zawiesić sprawę wyjazdu, tym bardziej że znaleźli „melinę”, w której mieli spędzić zimę. W celu powstrzymania ich przed przeprowadzaniem jakichkolwiek akcji ekspropriacyjnych, „Roman” za pośrednictwem Stefanii Łuć przekazał im tysiąc złotych. W trakcie jednego z lipcowych spotkań „Werba” przekazał żonie Łucia, że postara się znaleźć dla obu jakieś zajęcie na rzecz organizacji. Z treści doniesienia „Werby” z 19 lipca 1953 r. wynika, że Stefania Łuć poinformowała obu o takiej możliwości. Powiedziała też agentowi, że: [...] wiele starań już dawniej czynili, by gdzieś nawiązać kontakt z „podziemiem” i włożyć jak najwięcej pracy i wysiłku w tym kierunku, dziś są gotowi wykonać każde i najtrudniejsze zadanie, które tylko otrzymają [...]. Od lipca 1953 r. Stefania Łuć zazwyczaj dwa razy w miesiącu dojeżdżała do Otwocka, gdzie spotykała się z „Romanem”. Za każdym razem wręczał jej pieniądze na pokrycie kosztów podróży.

---

Dowody rzeczowe do sprawy Jana Łucia „Zenka” i Zbigniewa Pielacha „Felka” i innych (fot. Archiwum IPN)

Do pierwszego spotkania „Felka” i „Zenka” z rzekomym przedstawicielem organizacji podziemnej doszło 27 lipca 1953 r. w okolicach Łęcznej. Posługiwał się on krypt. „Adam”. Przekazał im szczegółowe wytyczne dotyczące tego jak miała wyglądać ich praca na rzecz organizacji na terenie, na którym się ukrywali. Do spotkań z „przedstawicielem organizacji” dochodziło jeszcze kilkukrotnie. Przekazywali wtedy dane wywiadowcze (były to informacje dotyczące lądowisk dla samolotów; spis osób negatywnie ustosunkowanych do władzy komunistycznej). Za każdym razem otrzymywali średnio po kilkaset złotych na utrzymanie. W trakcie jednego z kolejnych spotkań „przedstawiciel organizacji” ponowił propozycję wyjazdu za granicę, na którą obaj przystali. Przed odjazdem, w podziemnym bunkrze w Jedlance miał miejsce ślub Zbigniewa Pielacha z Amelią Drabik. 

Wyjazd „chłopców”

12 grudnia 1953 r. „Adam” przyjechał na spotkanie ciężarówką i zabrał obu „leśnych”. Podróżowali przez dwie następne noce, w dzień odpoczywając. Z powodu ciemności nie wiedzieli, jaką drogą jadą. Po dotarciu do kolejnego miejsca postoju „Adam” przekazał ich innemu mężczyźnie, który miał pełnić rolę przewodnika. Pielach zeznał później, że otrzymali od niego broń krótką. Następnej nocy podróży po przejechaniu kilku kilometrów samochód uległ rzekomej awarii. Przewodnik zaprowadził ich na pobliską stację kolejową (okolice Warszawy), skąd mieli wyruszyć w podróż pociągiem. Zakupił dla nich ciastka i polecił zaczekać w poczekalni. Siedzący przy sąsiednim stoliku mężczyźni zaczęli się między sobą awanturować. Interwencję podjęli funkcjonariusze MO doprowadzając wszystkich do pobliskiego posterunku kolejowego MO – Łucia i Pielacha jako świadków zajścia. Niestety, nie posiadali oni żadnych dokumentów, dlatego zostali zatrzymani. Realizacji dokonali funkcjonariusze MBP. Następnie przewieźli ich do Praskiego Karno-Śledczego Więzienia „Toledo” w Warszawie.

Pochowano go w bezimiennej mogile. Jego szczątki odnaleziono w 2009 r.

Pomimo „wyjazdu” „Zenka” i „Felka” kombinację operacyjną nadal kontynuowano. Stefania Łuć jeździła do Otwocka i Falenicy. Wydaje się, że czyniono to jedynie po to, aby nie niepokoić otoczenia. Upływający czas, a przede wszystkim brak jakichkolwiek wiadomości od obu mężczyzn powodował narastający niepokój ich bliskich. „Werba” zapewniał Stefanię Łuć, że na pewno wszystko jest w porządku i jest jedynie kwestią czasu, że „chłopcy” się odezwą. Po dwóch miesiącach od wyjazdu – 11 lutego 1954 r. – Antoni Szagała dotarł do Tadeusza Topolskiego, agenta „Werby”. Chciał się dowiedzieć, czy są jakieś nowe wiadomości. Dodatkowo zaniepokoił go fakt, że „przedstawiciel organizacji” nie pojawił się 24 stycznia 1954 r. na umówionym spotkaniu. Topolski przekonywał, że ucieczka się powiodła. Pod jego doniesieniem z 13 lutego 1954 r. funkcjonariusz Wydziału III WUBP w Lublinie por. Bronisław Świta zapisał:

Stefania Łuć podczas spotkania z Topolskim, do którego doszło w połowie marca 1954 r. mówiła:

 Podczas jej marcowego pobytu w Falenicy na spotkaniu nie zjawił się „Roman”. Nerwową sytuację uspokoiło nieco dotarcie listu od Jana Łucia do żony Stefanii. Miało to miejsce około połowy marca 1954 r. Była przekonana, że otrzymała list od męża przebywającego w Niemczech Zachodnich. Wyglądał na autentyczny, bo na kopercie były niemieckie pieczęcie. Streściła Topolskiemu treść listu, z którego wynikało, że obaj szczęśliwie dotarli do celu. Do 1 kwietnia 1954 r. mieli przebywać na kursie, następnie – co bardzo zaniepokoiło kobietę i jej znajomych – mieli przedostać się do Polski i dotrzeć w rodzinne strony. Jej zdaniem ludzie wcześniej zaangażowani w ich ukrywanie byli tym bardzo zaniepokojeni, gdyż po ich wyjeździe:

Zbliżał się koniec operacji, „Werba” poinformował ją, że otrzymał urlop od działalności podziemnej, w związku z czym na pewien czas wyjeżdża. Nakazał jej zaopiekowanie się „chłopcami” w razie ich powrotu. 25 marca 1954 r. kobieta pojechała do Falenicy, gdzie po raz ostatni spotkała się z „Romanem”. Do przedostatniego kontaktu z Topolskim doszło 5 maja 1954 r. Powiedziała mu wtedy, że 29 kwietnia UB aresztował trzech mężczyzn ze wsi Jedlanka, pow. Włodawa, którzy wcześniej byli zaangażowani w ukrywanie Łucia i Pielacha. Prawdopodobnie 18 maja 1954 r. widziała się z „Werbą” po raz ostatni. Zażądała od niego wyjaśnień, co się stało z jej mężem. Docierały do niej plotki, że został schwytany wraz z Pielachem. Na wypadek kolejnego spotkania ze Stefanią Łuć, Topolskiemu przygotowano odpowiedź. Miał oznajmić kobiecie, że to ona przywiozła mu rozkaz od „Karola”, który zwalniał go z pracy w organizacji. Z tego też powodu nie posiada informacji na temat jej męża. Nie wiemy, czy do kolejnego spotkania w ogóle doszło.

***

Po wstępnym śledztwie przeprowadzonym w Warszawie, Jana Łucia i Zbigniewa Pielacha przewieziono do więzienia na Zamku w Lublinie. Obaj stanęli przez WSR w Lublinie. Wyrok zapadł 30 kwietnia 1955 r. Zbigniew Pielach został skazany karę śmierci zamienioną później na dożywotnie więzienie, a Jan Łuć na 15 lat więzienia. Pielach zmarł 25 października 1955 r. w więzieniu we Wrocławiu. Przyczyną śmierci było ropne zapalenie miedniczek nerkowych i pęcherza moczowego. Już przed „wyjazdem” w grudniu 1953 r. uskarżał się na problemy zdrowotne. Pochowano go w bezimiennej mogile. Jego szczątki odnaleziono w 2009 r. Jan Łuć przebywał w więzieniu do 14 grudnia 1960 r. Zmarł 29 marca 2014 r. Pochowano go na cmentarzu parafialnym w Sosnowicy, pow. Włodawa.