Ludwig Fischer urodził się 16 kwietnia 1905 r. w Kaiserslautern. Był doktorem nauk prawnych, doktorat obronił w 1928 r. na uniwersytecie w Erlangen. Z ruchem nazistowskim związał się bardzo wcześnie. Już w 1926 r. wstąpił do NSDAP, a w 1929 r. do SA. W 1931 rozpoczął pracę w urzędzie prawnym NSDAP, gdzie poznał dr. Hansa Franka, który miał istotny wpływ na przebieg dalszej kariery swojego podwładnego. Ludwig Fischer w 1937 r. został posłem NSDAP do Reichstagu.
Przodownik zbrodni
W 1939 r., po zakończeniu kampanii wrześniowej, znalazł się na zajętych przez III Rzeszę obszarach Polski, wśród wyższych urzędników niemieckich, którzy byli odpowiedzialni za prowadzenie rabunkowej gospodarki, wywóz dóbr kultury i eksterminację ludności polskiej i żydowskiej.
26 września 1939 r. został mianowany na gubernatora dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa.
26 września 1939 r. został mianowany na gubernatora dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa, a w okresie od kwietnia do maja 1943 r. pełnił również obowiązki gubernatora lubelskiego.
Ludwig Fischer pełniąc stanowisko gubernatora warszawskiego był mordercą „zza biurka” – w białym kołnierzyku. Jego decyzje miały wpływ na sytuację ekonomiczną i żywnościową ludności polskiej (m.in. na deportacje na roboty przymusowe do Rzeszy) oraz terror policyjny w nią wymierzony. Ponadto odpowiadał za grabież dóbr kultury, które były wywożone do Rzeszy lub też stawały się własnością jego samego. Sytuacja ludności żydowskiej pod jego rządami wyglądała bardzo tragicznie. Był pomysłodawcą getta warszawskiego i autorem przepisów dyskryminujących Żydów w wielu dziedzinach życia.
W związku ze swoją zbrodniczą działalnością na stanowisku gubernatora warszawskiego, Ludwig Fischer został skazany na śmierć przez sąd podziemny.
W związku ze swoją zbrodniczą działalnością na stanowisku gubernatora warszawskiego, Ludwig Fischer został skazany na śmierć przez sąd podziemny. Figurował na szczycie listy niemieckich dygnitarzy, mających ponieść śmierć w ramach tzw. akcji „Główki”, zakładającej eliminację funkcjonariuszy niemieckiego aparatu okupacyjnego w Polsce.
Ludwig Fischer, gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa, 1940 r. (fot. NAC)
„Polowanie”
Autorem pomysłu likwidacji Ludwiga Fischera w trakcie polowania w podwarszawskich lasach był cichociemny, kpt. Bolesław Kontrym ps. „Żmudzin”, dowódca oddziału ochrony Delegatury Rządu na Kraj o kryptonimie „Sztafeta”, „Podkowa”.
Plan akcji „Polowanie” zakładał, iż pierwszy samochód zostanie zatrzymany przy pomocy stalowej liny rozciągniętej w poprzek drogi na wysokości 70 cm, pozostałe zaś zostaną zaatakowane. Na miejsce ataku wybrano okolice Wawra. Do przeprowadzenia akcji wyznaczono 40 ludzi z batalionu „Zośka”, dysponujących 1 ckm, 1 rkm, 22 pistoletami maszynowymi i granatami.
Ludwig Fischer, były gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa, na korytarzu więzienia mokotowskiego przy ul. Rakowieckiej w Warszawie, 1946 r. (fot. z zasobu IPN, sygn. IPN BU 4084/63502)
Ludwig Fischer, były gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa, na ławie oskarżonych w czasie procesu przed Najwyższym Trybunałem Narodowym w Warszawie, 3 marca 1947 r. (fot. z zasobu IPN, sygn. IPN BU 4084/58371)
Akcja „Polowanie” została przeprowadzona 8 stycznia 1944 r. o godz. 18.00. Pierwszy samochód z niemieckiej kolumny zerwał linę, pozostałe zostały ostrzelane i obrzucone granatami przez uczestników akcji. W wyniku akcji zginęło dwóch, a rannych zostało dziewięciu Niemców. Jednym z nich był szef Schutzpolizei Schupo (Policji Prewencyjnej, Policji Ochronnej) Krieger, któremu później amputowano nogę. Ludwig Fischer uniknął śmierci m.in. dzięki zimnej krwi i przytomności swojego kierowcy, który w czasie ostrzału dodał gazu i wywiózł swojego szefa z miejsca zasadzki.
Cel akcji „Polowanie” nie został osiągnięty, ale pokazała ona determinację, siłę i zdecydowanie Polskiego Państwa Podziemnego w ściganiu wysokich dostojników władz okupacyjnych odpowiedzialnych za zbrodnie wobec ludności cywilnej. Jego struktury wojskowe również wyciągnęły z przebiegu wydarzeń ważną lekcję, która wpłynęła na planowanie następnych tego typu akcji.
Więcej interesujących materiałów na profilu Archiwum IPN
