Stanisław Borodzicz urodził się 19 listopada 1917 r. w Widzewie w pow. łaskim w rodzinie o tradycjach szlacheckich i patriotycznych.
Jego ojciec, Stanisław Antoni Borodzicz, członek POW, w trakcie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. służył w 203. Pułku Ułanów.
Od 1942 r. był szefem Sztabu Komendy Okręgu II Mazowsze-Północ Narodowych Sił Zbrojnych. W połowie 1944 r., po połączeniu się NSZ z Armią Krajową, otrzymał nominację na szefa Kedywu w Inspektoracie Ciechanów.
W 1938 r. za udział w walkach o niepodległość Polski uhonorowany został Medalem Niepodległości.
Po wojnie koleje losu zaprowadziły Borodziczów do Opinogóry Górnej k. Ciechanowa, gdzie ojciec Stanisława otrzymał posadę rządcy w ordynacji hr. Edwarda Krasińskiego. Później rodzina zamieszkała w Ciechanowie. W 1937 r. Stanisław Borodzicz ukończył naukę w Gimnazjum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Rok później, po ukończeniu Mazowieckiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie, został przydzielony do 1. Pułku Artylerii Ciężkiej w Modlinie.
Pod okupacją niemiecką
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w walkach w obronie Warszawy, za co został awansowany na stopień podporucznika i odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy.
Po klęsce wrześniowej powrócił do Ciechanowa, gdzie zaangażował się działalność konspiracyjną. W lutym 1940 r. wstąpił do Polskiego Obozu Narodowo-Syndykalistycznego, w którym pełnił funkcję kierownika organizacyjnego na powiat ciechanowski. Od 1942 r. był szefem Sztabu Komendy Okręgu II Mazowsze-Północ Narodowych Sił Zbrojnych. W połowie 1944 r., po połączeniu się NSZ z Armią Krajową, otrzymał nominację na szefa Kedywu w Inspektoracie Ciechanów.
Po wejściu Sowietów
Po wkroczeniu wojsk sowieckich Stanisław Borodzicz kontynuował walkę w szeregach NSZ.
Po 1989 r. Stanisław Borodzicz zaangażował się w działalność kombatancką i polityczną, pełnił funkcje prezesa Okręgu Stołecznego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych i Oddziału Warszawskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego.
To on, jako szef Sztabu Okręgu, podjął decyzję o przeprowadzeniu, pod dowództwem Romana Dziemieszkiewicza ps. „Pogoda”, akcji na areszt Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krasnosielcu (1/2 maja 1945 r.), w trakcie której uwolniono 42 żołnierzy AK i NSZ.
Stanisław Borodzicz pozostawał w konspiracji do 1947 r., kiedy to ujawnił się w siedzibie WUBP w Warszawie. W tym czasie rozpoczął również studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Po ujawnieniu, w 1948 r., został aresztowany i poddany brutalnemu śledztwu w więzieniu karno-śledczym Warszawa III (tzw. Toledo), a następnie skazany w „procesie kiblowym” (przeprowadzonym na terenie więzienia) na 15 lat więzienia. Wyrok odbywał w osławionych, represyjnych więzieniach w Rawiczu, Wrocławiu i we Wronkach.
Inżynier, społecznik, kombatant
Więzienie opuścił w 1955 r., wynosząc z niego, oprócz bolesnych wspomnień, również poważne problemy zdrowotne.
Przez wiele lat Służba Bezpieczeństwa rejestrowała jego poczynania, kontakty i znajomości.
Pomimo trudności, na które napotykał jako były więzień polityczny, ukończył przerwane studia i po wielu staraniach podjął pracę w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego w Warszawie. Później pracował m.in. w Biurze Projektów Fabryki Samochodów Osobowych.
W 1956 r. założył rodzinę, jego żoną została Maria Grażyna Skarżyńska, również absolwentka gimnazjum w Ciechanowie.
Stanisław Borodzicz od 1958 r. był czynnie związany z warszawskim Oddziałem Towarzystwa Miłośników Ziemi Ciechanowskiej. Jego społeczna działalność, poglądy i nieskrywana niechęć wobec rządów komunistycznych sprawiły, że przez wiele lat Służba Bezpieczeństwa rejestrowała jego poczynania, kontakty i znajomości, wykorzystując do tego m.in. podsłuch telefoniczny i perlustrację korespondencji.
Po 1989 r. Stanisław Borodzicz zaangażował się w działalność kombatancką i polityczną, pełnił funkcje prezesa Okręgu Stołecznego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych i Oddziału Warszawskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. Był również dyrektorem w Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.
Stanisław Borodzicz zmarł 7 lutego 2007 r. w Warszawie. Jego grób znajduje się na cmentarzu w Żmijewie Kościelnym w pow. mławskim.
Więcej interesujących materiałów na profilu Archiwum IPN