Urodziła się 8 października 1924 r. w Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej uczęszczała do trzeciej klasy gimnazjum Popielewskiej-Roszkowskiej na ulicy Bagateli 15, jej dalszą edukację przerwała okupacja. Zdołała jednak podjąć naukę w utworzonej przez hitlerowców szkole zawodowej.
Fragment kennkarty Haliny Zwinogrodzkiej (z zasobu IPN)
W szeregach AK
Latem 1943 r. odbywała praktykę w Radzie Głównej Opiekuńczej. Tu po raz pierwszy zetknęła się z działalnością konspiracyjną ZWZ-AK. Po odbyciu kursu wojskowego oraz sanitariuszki została przydzielona jako łączniczka do Oddziału V (Łączność) Okręgu Warszawskiego AK dowodzonego przez Kazimierza Malinowskiego ps. „Mirski”. W konspiracji nosiła pseudonim „Iwona”. Do jej obowiązków należało wówczas przepisywanie na maszynie podziemnej prasy.
W czasie powstania warszawskiego Halina Zwinogrodzka należała do plutonu łączności Pomocniczej Składnicy Meldunkowej K-1, dowodzonej przez Marię Bańkowską ps. „Krzysia”. Przekazywała meldunki, m.in. „Mirskiemu” oraz Antoniemu Chruścielowi ps. „Monter”. Po upadku powstania wyszła razem z mamą i siostrą ze zrujnowanej stolicy. Dotarła do obozu Dulag 121 (obóz przejściowy) w Pruszkowie.
Szczęśliwie zdołała uniknąć wywózki do III Rzeszy. Razem ze swoimi bliskimi trafiła prawdopodobnie do miejscowości Charsznica pod Krakowem, a później do Rawy Mazowieckiej, a następnie Domaniewic. Wiosną 1945 r. powróciła do zniszczonej Warszawy. Tu, w dawnej skrzynce kontaktowej z okresu okupacji, znajdującej się w mieszkaniu przy ul. Wilczej 16, spotkała Józefa Ostoję-Gajewskiego, ps. „Tomek”, współpracującego z siecią „Pralnia II”, podlegającej Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, na której czele od kwietnia 1945 r. (formalnie od 13 maja) stał płk. Jan Rzepecki. Od jesieni 1945 r. komórka ta została podporządkowana II Korpusowi PSZ. Wówczas nazwę „Pralnia II” zmieniono na „Port”, a następnie na „Liceum”.
Szpieg w MBP
Jednocześnie Halina Zwinogorodzka została przyjęta do pracy w Kancelarii Ogólnej Departamentu Więziennictwa i Obozów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. O tym fakcie powiadomiła „Tomka” , który zaproponował jej pracę w charakterze informatorki. Następnie jako „Niewiadomska” przekazywała Ostoi-Gajewskiemu tajne dokumenty, dotyczące powyższej jednostki. W październiku 1945 r. nawiązała przez „Tomka” kontakt ze Stanisławem Karolkiewiczem, ps. „Rylski” (używał również pseudonimu „Szczęsny”), kierownikiem komórki „Cyrk”. W listopadzie 1945 r. przekazała mu m.in. spisy pracowników departamentu, w którym pracowała. Niestety, 8 marca 1946 r. została aresztowana.
Postanowienie o pociągnięciu Haliny Zwinogrodzkiej do odpowiedzialności karnej. Warszawa, 5 VI 1946 r. (z zasobu IPN)
Akt oskarżenia przeciwko Halinie Zwinogrodzkiej, zatwierdzony przez mjr. Józefa Różańskiego, naczelnika Wydziału Śledczego MBP. Warszawa, 3 VII 1946 r. (z zasobu IPN)
Pismo Naczelnej Prokuratury Wojskowej zawiadamiające Wojskowy Sąd Garnizonowy w Warszawie o zastosowaniu przez Radę Państwa prawa łaski wobec Haliny Zwinogrodzkiej. Warszawa, 3 II 1956 r. (z zasobu IPN)
W akcie oskarżenia zarzucano Zwinogrodzkiej, że pod pseudonimem „Niewiadomska” wynosiła listy z nazwiskami naczelników więzienia, wykazy oficerów śledczych, a także listy więźniów. Wyrokiem z 23 sierpnia 1946 r. Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie został skazana na karę śmierci oraz utratę praw obywatelskich i publicznych. Miała wówczas 22 lata. Decyzją z 18 września 1946 r. zasądzoną karę zamieniono na dożywocie.
Przebywała w więzieniach w Fordonie i Inowrocławiu. Na wolność wyszła na początku marca 1956 r. za wstawiennictwem Barbary Sadowskiej. W 1960 r. wyemigrowała za mężem do Stanów Zjednoczonych. Zmarła 26 września 2015 r. Została pochowana na cmentarzu w Cleveland w Ohio.
Halina Zwinogrodzka została odznaczona Krzyżem Armii Krajowej oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym.
Więcej interesujących materiałów na profilu Archiwum IPN
