W 1944 roku wziął udział w Powstaniu Warszawskim.
Brał udział w walkach pod Sompolnem, trafił do niemieckiej niewoli i więzienia na Cytadeli w Poznaniu. Po ucieczce i powrocie do domu został aresztowany przez Gestapo.
Po kolejnej ucieczce współtworzył od 1940 roku harcerską organizację konspiracyjną „Orły”. Posługiwał się wówczas pseudonimem „Marciniak”.
W konspiracji w GG
W 1942 r. przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa. Tutaj wstąpił do Związku Jaszczurczego, a potem do Narodowych Sił Zbrojnych. W Grójcu ukończył naukę w tajnym Liceum Ogólnokształcącym.
Został aresztowany, ale zdołał zbiec z komendy MO.
W 1944 roku wziął udział w Powstaniu Warszawskim, walcząc w pułku NSZ imienia gen. Władysława Sikorskiego, a potem w 2 kompanii batalionu AK „Miłosz”. Jako dowódca jednej z grup szturmowych, brał udział w zdobyciu m.in. kościoła Świętego Krzyża. Po zakończeniu walk, trafił do Stalagu IV b w Muehlbergu.
W kwietniu 1945 roku obóz został zajęty przez Armię Czerwoną.
W Polsce jałtańskiej
Po wojnie podjął studia na Uniwersytecie Poznańskim. W maju 1946 roku był inicjatorem strajku studenckiego związanego z ówczesnymi wydarzeniami w Krakowie, gdzie UB i KBW spacyfikowały manifestantów chcących uczcić rocznicę uchwalenia Konstytucji 3. Maja. Został aresztowany, ale zdołał zbiec z komendy MO. W grudniu, po ponownym aresztowaniu za działalność w strukturach podziemia antykomunistycznego (był członkiem Młodzieży Wszechpolskiej), został skazany na 7 lat więzienia. W wyniku amnestii wyrok zmniejszono do 3 lat. Karę odbył w Zakładzie Karnym we Wronkach.
Przez cały okres PRL, SB obserwowało i inwigilowało działalność Podhorskiego jako osoby wrogiej ustrojowi i podejrzanej.
***
W zasobie Archiwum IPN w Poznaniu znajdują się cyfrowe kopie fotografii dokumentujących udział gen. Podhorskiego i jego oddziału w Powstaniu Warszawskim w 1944 roku.