W roku 1909 zdał maturę i jako jednoroczny ochotnik odbył pomiędzy 1 października 1909 r. a 1 października 1910 r., służbę wojskową w 80. pp armii austro-węgierskiej we Lwowie, zakończoną złożeniem egzaminu oficerskiego (1 stycznia 1913 r. otrzymał stopień chorążego rezerwy). Jesienią 1910 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego; równocześnie odbywał kurs dla absolwentów szkół średnich przy tamtejszej Akademii Handlowej.
Czas Wielkiej Wojny
Wraz z ogłoszeniem mobilizacji powszechnej w monarchii habsburskiej został 1 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do macierzystego 80. pp, jako dowódca plutonu, a następnie pododdziału karabinów maszynowych. Wziął udział w bitwie pod Lwowem oraz w odsieczy twierdzy przemyskiej, podczas której 23 października 1914 r. został ciężko ranny. W czasie rekonwalescencji w szpitalu w Wiedniu otrzymał 1 listopada awans na podporucznika. Szpital opuścił 13 czerwca 1915 r. i objął dowództwo kompanii uzupełniającej, a od 28 października t. r. dowodził kompanią karabinów maszynowych w 80. pp na froncie włoskim. Był uczestnikiem w latach 1915-1917 siedmiu bitew nad Isonzo (Soczą). 1 maja 1916 r. awansował na porucznika. W 1916 r. Schwarzenberg dwukrotnie składał – bezskutecznie – podanie o przeniesienie służbowe do Legionów Polskich. W 1917 r. ukończył kurs dowódców batalionów i od 9 lutego do 15 czerwca 1918 r. pełnił czasowo obowiązki dowódcy batalionu w 80. pp. Po przeniesieniu pułku w sierpniu 1918 r. na front macedoński objął stanowisko adiutanta pułku. W listopadzie 1918 r. został urlopowany i wrócił do Polski.
W walce o Niepodległą
27 listopada 1918 r. por. Schwarzenberg-Czerny przyjechał do Krakowa i wstąpił do WP. Po kilkunastu dniach został wysłany do Olkusza, gdzie od 11 grudnia współorganizował 5. Batalion Strzelców im. płk. Francesco Nullo; w batalionie objął dowództwo jednej z dwóch kompanii strzelców. 4 stycznia 1919 r. wyruszył wraz z batalionem na front polsko-ukraiński, gdzie pozostawał do 6 maja walcząc m.in. pod Kiernicami i Lubieniem Wielkim. 9 maja 1919 r. został oficerem zawodowym WP, co potwierdzało jego aspiracja do kontynuowania kariery wojskowej także po zakończeniu wojny. Gdy 5. Batalion Strzelców został wchłonięty przez 9. Pułk Piechoty Legionów Schwarzenberg objął czasowo (od 11 lipca do 19 sierpnia) dowództwo I batalionu, następnie został dowódcą kompanii w III batalionie. Wraz z pułkiem wchodzącym w skład 3. DP Leg. został pod koniec sierpnia 1919 r. przerzucony na Wileńszczyznę, w rejon Nowej Wilejki, i podporządkowany dowództwu Frontu Litewsko-Białoruskiego. Uczestniczył m.in. w operacji ofensywnej wyparcia oddziałów sowieckich za Dźwinę. W ramach Grupy Operacyjnej gen. Edwarda Rydza-Śmigłego wziął udział w styczniu 1920 r. w uderzeniu na Dyneburg.
Podczas działań wojennych na Łotwie został, od 4 lutego 1920 r., dowódcą III batalionu 9. pp Leg., a od 1 marca dowodził I batalionem tegoż pułku. 25 sierpnia 1920 r. Schwarzenberg-Czerny został awansowany do stopnia kapitana. W czasie pierwszej ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego walczył w maju 1920 r. nad Berezyną, w zastępstwie dowodząc 9. pp Leg. Następnie 3. DP Leg. została przerzucona na Wołyń i od 12 czerwca 1920 r. Schwarzenberg-Czerny brał udział w walkach z oddziałami I Armii Konnej Siemiona Budionnego. W czasie odwrotu nad Słucz odznaczył się 26 czerwca w walkach pod wsią Emilczyn. W lipcu 1920 r. uczestniczył w walkach odwrotowych w rejonie Korca, Równego i Łucka, przy czym pomiędzy 17 a 30 lipca ponownie dowodził w zastępstwie swoim pułkiem. Podczas polskiej kontrofensywy sierpniowej znad Wieprza, uczestniczył w rozbiciu 58. DStrz. Wziął następnie udział w bitwie niemeńskiej i w dniach 13-14 września 1920 r. szczególnie odznaczył się w czasie boju, w rejonie wsi Leonowicze-Kituryki-Mostowlany, z sowieckim 432. p. strz., za co został 6 grudnia 1921 r. odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po raz kolejny wyróżnił się w dniach 21-25 września 1920 r. w czasie boju pod Brzostowicami.
Kapitan Schwarzenberg-Czerny od 4 października 1920 r. do 26 stycznia 1921 r. ponownie dowodził w zastępstwie 9. pp Leg.
W armii II RP
3 maja 1922 r. został zweryfikowany w stopniu majora (ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.), cały czas służąc w 9. pp Leg., który do wiosny 1922 r. znajdował się na Wileńszczyźnie, a następnie został przeniesiony do pokojowego garnizonu w Zamościu. Schwarzenberg cały czas pełnił funkcję dowódcy batalionu i czasowo (jak w dniach od 6 stycznia do 24 kwietnia 1923 r.) dowódcy pułku lub (pomiędzy 24 kwietnia a 24 czerwca 1923 r.) zastępcy dowódcy pułku. W czasie zamachu majowego 1926 r., jako II zastępca dowódcy pułku (kwatermistrz), samorzutnie objął dowództwo zbiorczego batalionu 9. pp Leg. i na jego czele ruszył z Zamościa do Warszawy, na pomoc wojskom marsz. Józefa Piłsudskiego. W czasie bratobójczych walk w stolicy batalion Schwarzenberga przyczynił się m.in. do zajęcia Mokotowa oraz Rakowca.
Po zamachu majowym kariera mjr. Schwarzenberga-Czernego nabrała rozpędu. 4 marca 1927 r. otrzymał przydział w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy 30. pp Strzelców Kaniowskich, a 20 kwietnia awansował na podpułkownika. W 1930 r. został wykładowcą taktyki w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Wreszcie 28 stycznia 1931 r. został wyznaczony na stanowisko dowódcy 6. Pułku Strzelców Podhalańskich w Samborze. Ukoronowaniem tej wspaniałej kariery był awans, 22 grudnia 1932 r., do stopnia pułkownika (ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 r.). 25 stycznia 1935 r. płk Schwarzenberg-Czerny otrzymał stanowisko komendanta Szkoły Oficerskiej dla Podoficerów w Bydgoszczy. W dniach 23-26 czerwca 1937 r. uczestniczył w grze wojennej zorganizowanej w gmachu Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu przez gen. bryg. Władysława Bortnowskiego (generała do pracy przy GISZ z siedzibą w Toruniu), który uznał go wtedy za gotowego do objęcia dowództwa dywizji. Opinia ta nie pozostała bez echa – 17 sierpnia 1937 r. Schwarzenberg został przeniesiony do Jarosławia na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej (faktycznie zastępcy dowódcy) w 24. DP. Już w pół roku później objął, w zastępstwie chorego gen. bryg. Michała Pakosza, dowództwo tej dywizji i piastował je aż do listopada 1938 r. Po inspekcji 24. DP gen. bryg. Aleksander Narbut-Łuczyński, dowódca Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie oraz generał inspekcjonujący przy GISZ, uznał go 31 października 1938 r. za wybitnego kandydata na przyszłego dowódcę dywizji, a nawet grupy operacyjnej. Pułkownik Schwarzenberg-Czerny zmierzał konsekwentnie do awansu generalskiego – od 28 listopada do 7 grudnia 1938 r. uczestniczył w Kursie Doskonalącym dla Wyższych Dowódców w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a od 8 kwietnia 1939 r. ponownie zastępował chorego dowódcę dywizji – tym razem płk. dypl. Bronisława Krzyżanowskiego, który objął stanowisko po śmierci gen. Pakosza, ale cierpiał na poważną chorobę serca i do wybuchu wojny częściej znajdował się w szpitalu niż w dywizji. To Schwarzenberg-Czerny przeprowadził przygotowanie 24. DP do wojny, m.in. opracował wytyczne szkolenia dla dywizji na okres letni i kierował obozem szkolnym piechoty (od 24 lipca do 23 sierpnia 1939 r.) w rejonie Grodziska Dolnego i Górnego.
W kampanii wrześniowej 1939 r.
Na wojnę 1939 r. płk Schwarzenberg-Czerny wyszedł jako zastępca dowódcy 24. DP, która w składzie Armii «Karpaty» podlegała bezpośrednio Grupie Operacyjnej «Jasło» gen. bryg. Kazimierza Orlik-Łukoskiego. To od niego otrzymał 9 września 1939 r. w Bachórzu rozkaz przejęcia dowództwa dywizji od płk. dypl. Krzyżanowskiego. Dywizja w nocy z 10 na 11 września weszła w skład nowo powstałego Frontu Południowego gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego (od 13 września Zgrupowania gen. Sosnkowskiego). Schwarzenberg-Czernemu udało się częściowo zebrać oddziały dywizji, a w ciągu następnych dziesięciu dni dowodził osłabioną dywizją, która będąc w odwrocie znad Sanu poniosła straty w ciężkich bojach z niemiecką 2. Dywizją Górską na wschód od Birczy (12 września) i pod Boratyczami, a następnie obsadziła 16 września rej. Mołoszkowic w Lasach Janowskich, gdzie 17 września odparła ciężki całodzienny atak oddziałów niemieckiej 1. Dywizji Górskiej. W czasie dalszego odwrotu na Lwów resztki dywizji, po nieudanej próbie zdobycia Rzęsny Ruskiej, dotarły przed północą 20 września do Lasów Brzuchowickich. Tam początkowo Schwarzenberg-Czerny przyjął propozycję szefa sztabu dywizji mjr. dypl. Edmunda Różyckiego przedarcia się pod osłoną nocy między liniami oddziałów niemieckich i sowieckich do Lwowa (a w dalszej perspektywie – na Węgry), lecz wkrótce potem zmienił zdanie i wyruszył do dowództwa Zgrupowania gen. Sosnkowskiego. Widziany był jeszcze 22 września w lasach koło Mostów Wielkich przez mjr. Janusza Kapuścińskiego ze zgrupowania kawalerii ppłk. Kazimierza Halickiego. Miał także przebywać 23 września przy zmotoryzowanym oddziale saperów płk. Eustachego Górczyńskiego.
***
Wzięty do niewoli sowieckiej i osadzony w obozie jeńców wojennych w Starobielsku, został zamordowany w kwietniu 1940 w siedzibie NKWD w Charkowie; pochowano go w podcharkowskich Piatichatkach.
W zawartym 16 lipca 1916 r. w Lublinie małżeństwie z Antoniną z domu Zielicką miał Schwarzenberg-Czerny córkę Zofię (ur. 1918). Pamiątkowa tabliczka z jego nazwiskiem znajduje się na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie na Piatichatkach. 5 października 2007 r. Schwarzenberg-Czerny został pośmiertnie mianowany generałem brygady przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.