Już od dziecka przejawiała talent do aktorstwa. W połowie lat 30. przeniosła się do Warszawy i rozpoczęła studia aktorskie.
W czasie II wojny światowej
W czasie II wojny światowej wyszła za mąż za kompozytora Jana Ekiera. Na świecie pojawiła się ich córka Maria, ale małżeństwo nie przetrwało próby czasu.
Podczas okupacji Szaflarska nie podjęła pracy w jawnych teatrach – kontrolowanych przez Niemców. W 1942 r. związała się z Teatrem Podziemnym Delegatury Rządu RP na Kraj, a następnie Teatrem Frontowym Biura Informacji i Propagandy (BIP) Komendy Głównej Armii Krajowej.
W czasie Powstania Warszawskiego zgłosiła się do budowy barykad, z teatrem organizowała koncerty dla powstańców i cywili, roznosiła meldunki po ulicach stolicy.
Aktorstwo i działalność społeczna
Po wojnie sławę przyniosła jej pierwszoplanowa rola kobieca w filmie Leonarda Buczkowskiego pt. „Zakazane Piosenki”.
Na scenie Teatru Współczesnego Szaflarska poznała aktora i spikera radiowego Janusza Kilańskiego. Z drugiego związku urodziła się córka Agnieszka. Jednak – jak mawiała Szaflarska –
„Zawód aktorski zagraża trwałości małżeństwa”.
Zgodnie z tą regułą drugi związek też nie przetrwał. Nigdy więcej nie wyszła za mąż. Skupiła się na aktorstwie.
Z ramienia Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom w 1981 r. została obserwatorem procesów aresztowanych robotników Huty Warszawa i Ursusa. Wtedy też poznała księdza Jerzego Popiełuszkę, z którym się zaprzyjaźniła.
Prawdziwy powrót do aktorstwa przeżyła w wieku 70 lat. Przypomnieli sobie o niej dyrektorzy teatrów i filmowcy. Filmoznawca Andrzej Kołodyński uważa, że swoje najbardziej dojrzałe role zagrała będąc w sędziwym wieku.
* * *
Zmarła 19 lutego 2017 w Warszawie w wieku 102 lat. Spoczęła w Alei Zasłużonych Cmentarza Wojskowego na warszawskich Powązkach.
Więcej interesujących materiałów na profilu Archiwum IPN