Autor, wykorzystując rozległą bazę źródłową, wypełnia „białą plamę” w polskiej historiografii. Sprawę polską w latach drugiej wojny światowej przedstawia przez pryzmat wzajemnych relacji rządu RP na uchodźstwie z władzami szwedzkimi.
Dwustronne stosunki dyplomatyczne, zredukowane po podbojach niemieckich do minimum, zintensyfikowały się wraz z sukcesami aliantów. Najważniejszym rezultatem tego procesu byto zapoczątkowanie rokowań nad układem gospodarczym o współpracy powojennej obu krajów. Autor odtwarza szwedzką grę dyplomatyczną wokół tych negocjacji, ostatecznie zakończonych podpisaniem porozumienia z Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej w Warszawie. Polityce przychylnej planom Stalina wobec Polski towarzyszył szeroki program pomocy humanitarnej. W pracy zostały także przedstawione reakcje szwedzkiej prasy na wydarzenia w Polsce.
