Życie Adeli, podobnie jak życie jej matki i córki, zostało podporządkowane walce o niepodległą Polskę. Urodzona w zaborze rosyjskim, dzięki matce, Bronisławie, zwanej babcią POW, dorastała w środowisku przesiąkniętym duchem patriotyzmu i wolności. U boku brata, Jana, komendanta obwodu łomżyńskiego Polskiej Organizacji Wojskowej, szkoliła młode kobiety, które włączyły się w walkę o niepodległość. Była współzałożycielką Ligi Kobiet i w jej ramach organizowała pomoc dla legionistów przebywających w niemieckim obozie internowania w Łomży. Na przełomie 1918 i 1919 r., kiedy Polacy cieszyli się z odzyskania niepodległej Polski, Adela doświadczyła najboleśniejszej straty w życiu – jej nastoletnia córka odebrała sobie życie.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej, po zdobyciu Łomży przez bolszewików Adela brała udział w akcjach wywiadowczych. Następnie pracowała jako nauczycielka szkół powszechnych i kształtowała postawy patriotyczne swoich podopiecznych, dorastających już w wolnej Polsce. Kiedy wybuchła II wojna światowa, kontynuowała pracę z młodzieżą w ramach tajnego nauczania. Była łączniczką Armii Krajowej. Po zakończeniu wojny współpracowała z opozycyjnym Polskim Stronnictwem Ludowym, które sprzeciwiało się zniewoleniu komunistycznemu.
