Informacje o dojściu do Dniepru wojsk polskich wstrząsnęły planami Lenina i Kamieniewa. Zadanie przeprowadzenia kontruderzenia, ale na białoruskim obszarze teatru wojennego, otrzymał Front Zachodni, dowodzony od 29 kwietnia przez Michaiła Tuchaczewskiego. Trzon jego wojsk stanowiły 15 i 16 Armia oraz Grupa Mozyrska.
Dysponował około 80 tys. żołnierzy wyposażonych w 459 dział, 1935 karabinów maszynowych, piętnaście pociągów pancernych, dziesięć samochodów pancernych i 67 samolotów. Było to potężne ugrupowanie, liczebnością przewyższające siły polskie liczące około 68 tys. żołnierzy.
Dwudziestosiedmioletni Tuchaczewski, były porucznik rosyjskiej armii, miał w swoim wojskowym dorobku zwycięstwa odniesione nad gen. Antonem Denikinem i adm. Aleksandrem Kołczakiem. Potrafił podejmować błyskotliwe i przede wszystkim śmiałe decyzje. Natomiast nie umiał organizować pracy swoich sztabów i lekceważył oceny sytuacji formułowane przez doświadczonych oficerów ze swojego otoczenia. Dbał, przesadnie, o utrzymanie wizerunku wybitnego operatora, chętnie wysyłając do Moskwy optymistycznie brzmiące telegramy. Pomijał zaś, jak długo wydawało się to bezpieczne, informacje o ponoszonych porażkach.
