A to zwłoki generała Bohatyrowicza – słyszę, przystanąwszy nad postacią leżącą na uboczu. Nie mogę dłuższy czas oderwać od niej wzroku, gdyż więzi mnie wstążka Virtuti [Militari] na krawędzi płaszcza... Z tamtej wojny − biegnę myślą wstecz − Bohatyrowicz... Bohatyrowicz... Skąd znam to nazwisko? Ach, prawda! To z powieści Orzeszkowej Nad Niemnem. Wzruszam się. W duszy burzy się gniew. Proszę profesora, aby odjął wstążkę Virtuti [Militari], gdyż chcę ją zabrać ze sobą do Warszawy. Biorę jeszcze szlifę leżącego obok generała Smorawińskiego, parę guzików z orłem polskim i garść ziemi z grobu. Myślałem wówczas o chwili, gdy relikwie te przekażę do jakiegoś muzeum czy pomnika w wolnej Polsce. Wszystko miało spłonąć wraz z moim mieszkaniem podczas powstania [warszawskiego]”. W ten sposób pisarz Ferdynand Goetel wspominał swoją obecność w Lesie Katyńskim w 1943 r., związaną z pracami
komisji Polskiego Czerwonego Krzyża. Bronisław, który razem z tysiącami żołnierzy polskich walczył o granice II Rzeczypospolitej oraz brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, spoczywał w jednej z masowych mogił. Był najstarszym generałem, który został rozstrzelany w Lesie Katyńskim.
Bronisław Bohaterewicz (tak podpisywał się na oficjalnych dokumentach) urodził się 26 lutego 1870 r. w Grandziczach niedaleko Grodna jako syn Kazimierza Bohatyrewicza i Marianny z d. Kowalickiej. Ojciec Bronisława, urodzony 3 maja 1834 r., należał do starego grodzieńskiego, a przede wszystkim tatarskiego rodu szlacheckiego herbu Ostoja lub Pomian. Jak przystało na bitnych Tatarów, których liczbę w guberni grodzieńskiej w 1861 r. oszacowano na prawie tysiąc osób, przedstawiciele tego rodu często uczestniczyli w działaniach prowadzonych przez wojsko polskie. Bronisław miał pięciu braci oraz jedną siostrę.
