Według założeń polskiej doktryny wojennej z lat dwudziestych siły zbrojne miały być przygotowane do prowadzenia wojny na dwa fronty (Niemcy i Rosja), koalicyjnej, krótkotrwałej, ale prowadzonej w sposób manewrowy. Jak ocenia Jerzy Prochwicz, koncepcja ta wynikała ze słusznego przekonania dowództwa o dysproporcji sił w stosunku do długości granic i obszaru do obrony. Po utworzeniu KOP w 1924 r. formacja przewidywana była w kolejnych wariantach planu „R” (Rosja) jako siły osłony dla prowadzonej mobilizacji powszechnej, a po jej zakończeniu i przejściu w głąb kraju miały być podstawą do formowania jednostek drugiego rzutu. Oddziały KOP dzięki dobrej znajomości terenu pogranicza miały prowadzić działania opóźniające, z zastrzeżeniem ich przeorganizowania i dostosowania, m.in. wzmocnienia bronią maszynową i artylerią. W planie „N” (Niemcy) prawdopodobnie jednostki KOP miały zapewniać osłonę granicy wschodniej od strony Związku Radzieckiego.
