Takie właśnie są dzieje Kazimiery Gutkowskiej, urodzonej w 1922 r. w Hucie Stepańskiej. Po pięciu miesiącach małżeństwa Ukraińcy zabijają jej męża – zostaje po nim nazwisko i pseudonim „Wdowa”. Wkrótce traci dom. Walczy w szeregach oddziału kapitana cichociemnego Władysława Kochańskiego „Bomby”, następnie jako sanitariuszka w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej rusza ku odsuwającej się na zachód Polsce. Gdy jej koledzy, aresztowani przez sowieckie NKWD i polskie UB, trafiają do obozów, więzień, pod mury straceń, Kazimiera podejmuje pracę w lubelskim Urzędzie Bezpieczeństwa. Dzięki temu ma dostęp do cennych informacji dla podziemia antykomunistycznego. Przekazuje je placówkom AK/WiN na Lubelszczyźnie, demaskując ubeckich agentów i udaremniając akcje bezpieki. Zagrożona dekonspiracją, ucieka 30 V 1945 r., lecz po miesiącu wpada w ręce UB. Po dwudniowym procesie pokazowym otrzymuje wyrok śmierci. 10 lipca 1945 r. zostaje zamordowana na Zamku Lubelskim. Zgodnie z tradycją rodzinną, gdy dowódca plutonu egzekucyjnego chciał zawiązać jej oczy, odpowiedziała: „Sami sobie zawiążcie!” Jej ciało nie zostało odnalezione. Jeszcze.
