Ewa Matuszewska, warszawianka z urodzenia, była jedynym dzieckiem znanej i zasłużonej rodziny, wybitnej tłumaczki i działaczki harcerskiej oraz dyplomaty i oficera Wojska Polskiego z czasów walk o niepodległość. Należała do pierwszego pokolenia wychowanego w niepodległej Polsce, które miało chwycić za broń w walce o wolność.
Mimo młodego wieku w czasie okupacji niemieckiej zaangażowała się w działalność społeczną na rzecz ubogich dzieci. Będąc członkiem Kedywu Komendy Głównej AK i oddziału „Agat-Pegaz”, brała czynny udział w akcjach bojowych. Studiując medycynę na tajnych kompletach, współorganizowała służbę sanitarną na warszawskim Mokotowie. Harcerka, wioślarka, pilot szybowcowy, narciarka, kobieta odważna, pełna pasji i radości życia, zawsze na pierwszej linii jako sanitariuszka, niestrudzenie niosła pomoc rannym na barykadach płonącej Warszawy.
„Zagarnięta przez Niemców, których się nie ulękła, do końca wypełniając obowiązek, została przez nich rozstrzelana za »zbrodnię« okazania pomocy »ludziom wyjętym spod prawa«”
– pisał zaprzyjaźniony z jej ojcem Bohdan Podoski. Poległa w wieku dwudziestu pięciu lat na jednej z redut Mokotowa. Jej życie, pełne poświęcenia i służby, godne jest naśladowania i zasługuje na pamięć obecnych i przyszłych pokoleń.
