Jako duszpasterze obaj bracia czynnie zaangażowali się w walkę powstańczą i plebiscytową. Ksiądz Jan brał w tym czasie udział w wojnie polsko-bolszewickiej i mimo odniesionych ran stanął na czele tzw. grupy dziergowickiej walczącej w III powstaniu śląskim. Uczestniczył także w tworzeniu Polskiej Organizacji Wojskowej na Górnym Śląsku. Podczas II wojny światowej był kapelanem polskich wojsk na Zachodzie oraz na Bliskim Wschodzie. Walczył w obronie Tobruku jako kapelan Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Brał udział w procesie formowania Wojska Polskiego, na którego czele stanął gen. Władysław Anders. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino. Cieszył się wielkim autorytetem i zaufaniem wśród żołnierzy, nazywany był przez nich ojczulkiem. Z powodu niezwykłej odwagi zyskał miano „księdza z bronią w ręku”. Po wojnie w Londynie pracował w duszpasterstwie wojskowym. Dziekan generalny Wojska Polskiego i generał WP.
