Władysław Nekrasz jest wspaniałym przykładem przedstawiciela tej niemałej grupy Polaków, którzy świadomie i z pełnym patriotycznym zaangażowaniem całkowicie poświęcili się sprawie Niepodległości. Jego sylwetkę można opisać w trzech słowach: harcerz, żołnierz, obywatel. Był współzałożycielem polskiego skautingu w Kijowie, a następnie został komendantem organizacji na Rusi. Gdy nadszedł czas walki, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, Polskiej Ligi Wojennej Walki Czynnej, a potem do I Korpusu Polskiego, dowodzonego przez gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po rozbrojeniu korpusu wrócił do Kijowa i nadal czynnie udzielał się w harcerstwie i w antyniemieckiej konspiracji.
Od października 1918 r. kontynuował naukę i pracę harcerską we Lwowie. Uczestniczył w polsko-ukraińskich walkach o miasto. Został dwukrotnie ranny, a za bohaterstwo odznaczono go Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. Mimo niezdolności do dalszej służby liniowej po rozpoczęciu wojny polsko-bolszewickiej został inspektorem jednostek harcerskich w Armii Ochotniczej. Ukończył studia rolnicze i w tej dziedzinie podjął pracę zawodową dla wolnej Polski. Kiedy wybuchła II wojna światowa, mimo stanu zdrowia niepozwalającego na służbę liniową, ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Wzięty do niewoli przez Sowietów, został zamordowany w Charkowie w 1940 r., dzieląc los tysięcy polskich oficerów.
