Proszę czekać,
trwa ładowanie strony...

Quiz o polskiej dyplomacji

Średnie wyniki

* Formularz został wypełniony przez 268 osób

Po upadku I Rzeczypospolitej i rozbiorach „sprawa polska” była na arenie międzynarodowej reprezentowana przede wszystkim przez wybitnych przedstawicieli emigracji. Za namową jednego z nich rodzina Czartoryskich nabyła w Paryżu reprezentacyjny Hôtel Lambert. Na blisko sto lat stał się on jednym z głównych polskich ośrodków i nieformalnym przedstawicielstwem dyplomatycznym naszego kraju. Do zakupu tego budynku przekonał księcia Adama Czartoryskiego:

Podczas powstania styczniowego przywódcy narodowego zrywu liczyli na włączenie „sprawy polskiej” do międzynarodowej rywalizacji europejskich mocarstw. W związku z tym powołano nawet w Paryżu dyplomatycznego przedstawiciela powstańczego rządu. Był nim:

Odrodzenie Polski nastąpiło przede wszystkim w wyniku wydarzeń będących konsekwencją I wojny światowej. Ten pierwszy globalny konflikt zakończył się traktatem pokojowym podpisanym 28 czerwca 1919 r. w Wersalu. Równocześnie tego samego dnia niektóre państwa (w tym Polskę) zmuszono do podpisania tzw. małego traktatu wersalskiego o poszanowaniu i obronie praw mniejszości narodowych. Ten sam dokument ustanawiał pierwszy międzynarodowy sąd o zasięgu powszechnym o nazwie:

Kończący wojnę polsko bolszewicką traktat ryski z 1921 r., oprócz uregulowania granicy polsko-sowieckiej i kwestii odszkodowawczych, zakładał również zwrot Polsce zagrabionych przez Rosję dóbr kultury i dzieł sztuki. Dzięki temu do kraju wrócił jeden z symboli polskiej państwowości i I Rzeczypospolitej:

Konkordat to nazwa specjalnej umowy międzynarodowej podpisywanej przez Stolicę Apostolską z państwami (obecnie przeważnie z tymi, w których przeważającą liczbę mieszkańców stanowią katolicy). Nic więc dziwnego, że niepodległa Rzeczpospolita także zdecydowała się w 1925 r. na takie porozumienie. Od tamtego czasu przedstawiciele naszego kraju zawierali jeszcze konkordat:

Dzieje dyplomacji II Rzeczypospolitej to również próba uregulowania stosunków ze wszystkimi sąsiadami, chociaż w przypadku większości z nich obciążeniem były spory o granice i wzajemne roszczenia terytorialne. W przypadku jednego z tych państw rząd polski uciekł się do groźby użycia siły i stawiając w 1938 r. ultimatum zażądał nawiązania stosunków dyplomatycznych. Adresatem tych oczekiwań była:

Przeczuwając w 1939 r. nadchodzące ze strony Niemiec niebezpieczeństwo, władze w Warszawie podjęły zdecydowaną akcję dyplomatyczną, mającą na celu zawarcie sojuszy z państwami, które udzielą Polsce pomocy zbrojnej po ataku ze strony Hitlera. Fundamentem tych działań był układ z Wielką Brytanią, który zobowiązywał obie strony do wzajemnej pomocy militarnej w wypadku napaści. Wprowadzał też pojęcie „agresji pośredniej”, która obejmowała obszary:

Podczas wojny i okupacji władze polskie działały na wychodźstwie. Uznawała je większość państw świata. Po konferencjach w Jałcie i w Poczdamie zaczęto zrywać stosunki dyplomatyczne z rządem w Londynie i nawiązywać je z Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej (a w konsekwencji ze zdominowaną przez prosowieckich komunistów Polską ludową). Do państw, które najdłużej uznawały emigracyjne władze II RP należały:

Rządzona przez komunistów i podległa instrukcjom Kremla tzw. Polska ludowa nie prowadziła suwerennej polityki zagranicznej, przeważnie wspierając inicjatywy Związku Sowieckiego. Formalnie jednak była członkiem ONZ oraz posiadała swoje służby dyplomatyczne i placówki. Jednym z najsłynniejszych międzynarodowych postulatów PRL była propozycja utworzenia strefy bezatomowej w Europie Środkowej, która została nazwana:

Po 1989 r. polska polityka zagraniczna skupiła się na odzyskaniu podmiotowości i przeorientowaniu dotychczasowych sojuszy (zarówno wojskowych, jak i polityczno-gospodarczych). Zwieńczeniem tych starań było rozpoczęcie procesu integracji Polski ze strukturami Unii Europejskiej i NATO. Przystąpienie naszego kraju do Traktatu Północnoatlantyckiego nastąpiło w roku: